پیشینه و مبانی نظری پژوهش جراحی زیبایی

جراحی زیبایی : توجه به ظاهر در چارچوب اجتماعی ، امری بهنجار ، پسندیده و حتی در حد متعادل نشان دهنده ی سلامت روانی است ، اما در جوامع امروزی به علت تأکید بیش از حد شکل افراطی به خود گرفته است ( براون ، 2001 ). جراحی زیبایی شامل انجام دادن کلیۀ جراحی های زیبایی صورت از جمله بینی ، پلک ، ابرو ، گونه ، پیشانی ، گردن و زیبایی بدن است که ممکن است تقلیلی ( مثل برداشتن چربی )، یا تقویتی ( گذاشتن پروتز )، می باشد . به طور کلی منظور از عمل جراحی زیبایی ، جراحی هایی است که بدون ضرورت پزشکی خاص و صرفاً به منظور زیبایی انجام می شود ( کبیری ، 1377 ). از آنجا که جراحی های زیبایی برای تغییر ظاهر افراد و افزایش خشنودی و بهبود اعتماد به نفس آنها انجام می شود ، جراحی زیبایی را می توان پیامد یک اُلگوی روانشناختی معین دانست . در شرایط مطلوب این بیماران در صدد روان درمانی بر می آیند تا ماهیت حقیقی احساسات نوروتیک مبنی بر بی کفایتی خود را دریابند ( کاپلان و سادوک ، 2003 ). جراحی زیبایی که جهت بهبود بخشیدن به ظاهر به کار گرفته می شود ، تخصصی است که به ترمیم ، نگهداری یا بهبود ظاهر فیزیکی فرد از طریق تکنیک های جراحی و پزشکی می پردازد و در دهه گذشته به طور چشمگیری افزایش یافته است ( سوامی و همکاران ، 2007 ). بر اساس آمار منتشر شده در سال 2003 در آمریکا ، پنج جراحی معمول و رایج زیبایی شامل : لیپوساکشن ، افزایش و کاهش حجم سینه ، جراحی پلک و جراحی بینی بوده است و تزریق بوتاکس ، برداشتن مو با لیزر ، میکرودرم ابریژن ، پلینگ شیمیایی و تزریق کُلاژن هم به عنوان شایع ترین مداخلات زیبایی غیر جراحی مطرح شده است ( انجمن جراحان پلاستیک آمریکا ، 2004 ). جراحی های زیبایی یکی از شایع ترین اعمال جراحی در سطح جهان است و میزان متقاضیان آن ، روز به روز افزایش می یابد . ( موسوی زاده و همکاران ، 1389 ). در کشور ما از حدود دهه 70 امروزه ، تقاضا برای جراحی زیبایی 80 % رشد داشته و این آمار در حال حاضر رو به افزایش است . جراحی زیبایی منحصر به طبقه مُرفه جامعه نیست و از هر طبقه اجتماعی افرادی وجود دارند که بخشی از صورت یا اندام خود را به تیغ جراحان زیبایی سپرده اند . شکسپیر و کلی ( 1997 )، جراحی زیبایی را چنین تعریف نمودند : یک نوع جراحی برای تغییر دادن ظاهر بدن ، در غیاب بیماری ، آسیب و جراحت یا بدشکلی مادرزادی و ارثی می تواند عاملی برای بهبود کیفیت زندگی باشد . ارزشیابی های روانپزشکی بر روی کسانی که خواهان زیبایی بودند ، نخستین بار در دهه های 1950 - 1940 گزارش شده و این گرارش ها بیشتر بازتاب دهنده گرایش های روانکاوی در روانپزشکی آمریکا بودند ( هیل و سیلور ، 1950 ). اسمیت و همکاران  ( 2000 )،